Ինչու՞ նամակիս չես պատասխանում

Քեզ որ տեսա՝ հեռվից անցնելիս,

Սերն հյուրընկալեց իմ դժբախտ սրտիս,

Դու խաղաղեցրիր փոթորկվող միտքս,

Ու թաքուն սիրեց քեզ խռով հոգիս:

Ես քո հայացքն այնքան էի սիրում,

Ինչպես Աքիլլեսն իր փառքն էր տենչում,

Ինչպես Հադեսը Զևսին էր ատում.

Իսկ Տիգրան Մեծը՝ երկիրը տիրում:

Եվ խոստովանել քեզ որոշեցի,

Ու սերս պատմող նամակ գրեցի,

Հոգուս մտքերը քեզ նվիրեցի,

Սրտիս դռները քո դեմ բացեցի:

Բանաստեղծ դարձա սիրո թովչանքից,

Խելագար դարձա ես քո պատկերից,

Աներկյուղ դարձա ես ահ ու մահից, 

Եվ անէացա սիրո գգվանքից:

Նամակս բացվեց քո նուրբ ձեռքերում,

Եվ ժպիտ ցոլաց քո անուշ դեմքում.

Փայլեցին աչքերդ՝ ինչպես երկնքում

Անթիվ-անհամար աստղերն են փայլում:

Սակայն այդպես էլ չկար պատասխան,

Կամ այո, կամ ոչ կամ էլ հարցական:

Եվ ահա նորից գրիչն եմ վերցնում,

Եվ քեզ ես նորից նամակ եմ գրում, 

Ու սրտատրոփ՝ քեզ եմ հարցնում.

-Ինչու՞ նամակիս չես պատասխանում:

Արման Ավետիսյան